Ondenkbaar nu, al die telefoontjes in de gemeenschappelijke keuken

Goede vrienden

Richard: “Mijn kamer lag op de zolderetage. Het was een gezellige kamer, maar in de zomer ook erg warm onder het schuine dak. Met verschillende bewoners zaten we dan ook regelmatig buiten op het dakterras te studeren, wat te drinken, of te barbecueën. In de hoop meer mensen te leren kennen in het woongebouw ging ik al snel als penningmeester in de wooncommissie. Onze studentbeheerder Bas woonde in een samenwoonunit met zijn vriendin. Later nam zijn jongere broer Rik het over. We zijn goede vrienden geworden en spreken elkaar nog wel eens.”

Natte was

“Kenmerkend voor die tijd waren de wasmachines in het gebouw, die vaak stil stonden omdat er weer eens een bh-beugel in vast zat. Met de wooncommissie besloten we over te stappen op nieuwe, professionele machines waarmee de was binnen een uur klaar kon zijn. Vanaf dat moment moest je wel gaan betalen voor elke was, met een muntsysteem. Maar daar leken de bewoners geen probleem mee te hebben. Om te reserveren moest je een tijdsblok aankruisen op het Excelsheet dat op de muur naast de wasmachine hing. O wee als iemand anders op het door jou gereserveerde tijdstip de machine gekaapt had. De half gewassen kleding werd zonder pardon zeiknat uit de machine gegooid.”

Leenmeubels

“In de kamers in die tijd stond leenmeubilair van SSHR/Stadswonen: een (veld)bed, bureau, stoel, boeken- en linnenkast. Er lagen bruine tapijttegels. Vrijwel iedereen gooide het grijze stalen bed en gebruikte matras in de opslag. Ook ik vertrouwde de hygiëne van het Stadswonenbed niet echt en nam zelf een bed mee. De rest van het meubilair was echter wel populair. En je had natuurlijk de gezamenlijke telefoon in de keuken: een draaitoestel aan de wand met een teller ernaast om op te schrijven hoeveel tikken je had gebeld. Ondenkbaar nu, dat je al je telefoontjes in de gemeenschappelijke keuken moest plegen. Toen de mobiele telefoon gemeengoed was geworden, stopte Stadswonen ermee. Ik heb mijn wandtoestel meegenomen naar mijn eerste koophuis en daar aangesloten. Hij hangt er nog steeds.”